El régimen jurídico del acceso al disfrute del patrimonio cultural arquitectónico en España

Resumo

A demanda de acceso ao goce dos bens culturais é un rasgo común do mundo actual, marcado pola globalización e onde cada sitio posúe un patrimonio arquitectónico único, cargado de valores irrepetibles, que reflicte a súa identidade e unha traxectoria histórica particular. Poder apreciar e comprender os inmobles que o integran, contemplalos “in situ” e percorrer os seus espazos máis significativos recoñécese hoxe como parte do dereito fundamental de acceso e participación á vida cultural, pola súa vinculación coa dignidade humana e o enriquecemento que a súa realización comporta. Á súa vez, iso implica fomentar a protección do patrimonio e a promoción turística, activos principais para o desenvolvemento territorial sustentable en moitas rexións emerxentes. Por todo o cal, os poderes públicos deben promover e garantir a conservación, valorización e difusión dese sector para o goce colectivo. O presente traballo analiza en profundidade o ordenamento internacional e a lexislación sectorial española na materia, co dobre obxecto de contribuír á construción dogmática dese dereito cultural e pescudar se a regulación española vixente é adecuada e suficiente para asegurar a efectividade das medidas orientadas a fruición do patrimonio arquitectónico protexido (construcións, conxuntos e lugares).